2018 - Mallorca
Wie mee
Alfred Janssen
Wim Boone
Koen Hubrechtsen
Frank Verhaegen
Kurt Van Roose
Peter Cnudde
Hotel Dalt Muntanya, Orient 07349
De voorbeschouwing
allo,
Frank zou Frank niet zijn, moest hij niet alles tot in de puntjes geregeld hebben. En om iedereen goesting te doen krijgen, volgend promotie filmke van studio BYS: https://youtu.be/fm0adatVUyU
Het goede nieuws is alvast is dat onze heenreis vervroegd is, dat onze terugreis verlaat is ( we kunnen zelfs nog ontbijten) en dat de weersvoorspelling beter is dan die in België. Ha ha.
De strijd gaat dit jaar tussen de Ridleys en de Cannondales, gesponsord door hun respectievelijke fietsmerken.
De ridleys:
Koen : Hij moet niet meer voorgesteld worden. Man van alle terreinen. Moeilijk voorseizoen gehad met wat blessures en ouderdomskwaaltjes, maar heeft hard gewerkt en blaakt weer van zelfvertrouwen. De jongste en kandidaat voor de witte trui
Wim : ploegmaat bij uitstek, altijd te vinden voor een stevig tempo.
Peter: opkomend Welsh talent; wat last van wintervet maar beloofd opnieuw een moeilijke klant te worden
De cannondales:
Kurt: der sturmfuhrer; granieten bovenbenen; ideale maat op het vlakke; heeft stiekem op hoge hoogte getraind in Dakar
Frank: de slimste van allemaal wellicht; bekend om zijn koers doorzicht en een "frankse" doen; favoriet voor de groene trui als zijn gekwetste pink standhoudt
Fred: stille werker, misschien wel een outsider voor de bollekes trui
Nog één nacht slapen en we beginnen er weer aan.
hasta la vista
Dinsdag 15 mei 2018
Goede morgen morgen,
Taxi Fred begint er al vroeg aan: 4u30 bij Kurt; vervolgens Wim, Koen en Frank.
Opstijgen om 6u20, nadat Wim eerst zijn zonnecrème bij de controle moest inleveren. Geen erg, Wim, we gaan toch niet aan het zwembad liggen...
Vlotte vlucht en duidelijk richting mooi weer, want de zon lacht ons toe in Palma, waar ons Peter vervoegt. Het peloton zoekt de wagens van de ploegen op en met 2 caddy's vertrekken we richting Orient, een pittoresk dorpje, dat midden in de bergen is gelegen op 500 meter, in de middle of nowhere. Geen internet of nauwelijks (de verslagen gaan er hopelijk niet aan onder lijden).
Wederom een goede keuze van de ploegleiding want alles is dik in orde.
Eerst onze magen sterken met een lekkere pasta op een zonovergoten terras dat al snel volloopt met collega's fietsers die er een break houden.
Zoals elk jaar moet er de eerste dag iets fout gaan: de fietsen worden aan het hotel gebracht, maar zonder pedalen. Ttz niet de juiste, behalve die van Kurt. En de dichts nabije fietsenwinkel ligt terug in Pollenca, bijna een uur rijden. Maar na kort beraad besluiten we met de 2 auto's de fietsenman te volgen naar Port Pollenca en daar de rit van de laatste dag te doen. We zij duidelijk ouder en wijzer geworden en dat betaald zich in een hele mooi rit van 64 km, licht glooiende aanvang, een stevig colleke van 5-7% over een 7 tal km en dan een lange afdaling tot terug op zee niveau in Port Pollenca. Toch ruim 800 hoogtemeters gedaan; we zitten voor op ons trainingsschema.
Te moe om ons nog te verleggen en dus eten we in het hotel, wederom een wijs besluit, want we worden beloond met heerlijke tapas, een lekkere paella voor Peter en Wim en een dik stuk vlees voor de andere mannen.
Om 22u30 in ons bed, een record. Doodmoe na een korte nacht en een lange dag. Ik denk dat Frank geen oorstopjes nodig zal hebben voor Koen.
Voor de dames nog een kort gezondheidsbulletin:
Kurt: gestopt met roken, denken we toch. Is de eerste dag goed doorgekomen. Hopelijk is er niet te veel vlak want anders gaan we nog afzien met hem. Cholesterol moet nog aan gewerkt worden
Wim: staat scherp. Heeft er weer een strak tempo opgelegd in de laatste kilometers, niet onder de 40/u. Heeft geen cholesterol.
Koen: is al vergeten welke schouder nu zeer doet, want vergist zich soms; bloeddruk, pols en cholesterol OK
Frank: wiet kent er Frank beter dan Sabine. Hij staat er altijd op de juiste moment en heeft al veel punten voor de punten trui gepakt.
Peter: rijdt al goed bergop; drinkt veel water, maar koopt dan al de verkeerde dingen in de Lidl onderweg
Fred: heeft de Italianen bijna geklopt op de eerste col; cholesterol thuis vergeten
Dirk: och, ja, die is niet mee; Mmm jammer, want we missen zijn humor en zuiderse looks. Volgende keer ontvoeren we hem.
en dan om af te sluiten: de quote van de dag: wat er in kamer 2 gebeurt, blijft in kamer 2
publieksvraag: wie slaapt er in kamer 2 ?
Woensdag 16 mei 2018
Goede nachtrust gehad dankzij de gezonde berglucht. Gelukkig weeral mooi weer; en een fijn ontbijt om de dag te beginnen.
Maar er is duidelijk een mol in de gelederen, want we krijgen eerst de koffer van één van de auto’s niet open. Wie zal het zijn; volg mee, want er hangt een mooie prijs aan vast. En wie zit er nu in kamer 2?
In ieder geval hebben we al veel berichten gehad van het thuisfront, hoewel het eerder op Siberië lijkt dan België. We laten het niet aan ons hart komen en vatten goed geluimd onze tocht aan richting Port Soller. Twee colletjes van 2de categorie aan gemiddeld 5%. Beide door heel mooie omgeving; op de 2de komen we een vriendelijke (hooooe kaaannnn hhhhheeeet ooooook aaaanderssss) Limburger tegen, ook ne Janssen en ook van Bocholt; toevallig, maar geen familie.
Het idyllische haventje van Soller ligt volledig omgeven door een bergketen en was onze eerste pitstop: mooie bootjes, terrasjes, oud trammetje in hout. Enigste probleem van zulke haventjes is dat ze op zeeniveau liggen en we moeten weer een nijdig stuk klimmen om Valldemossa te bereiken. Kurt is "bijna in coma".
1 Pizza en 5 spagetti's en vele glazen dorst en we zijn klaar voor een echte toffe afdaling, waar Frank zich eens laat gaan en door de geluidsmuur gaat (75,5 km/u) met Koen in zijn wiel. We passeren nog enkele kleine dorpkes om de slotklim, de col d'Honnor aan te vatten. Warm, warmer, hot: niet te lang maar toch 6.5 km met regelmatig stukken van 8% en vele haarspeldbochten. Onderweg heeft Kurt nog een "Dumoulinke" geplaatst: 15' in een donker cafeetje is wel erg lang en zijn uitleg niet erg samenhangend.
Het gerstenat staat ons te wachten op het zonneterras van ons hotel. De eerste berichten van het thuisfront uitgewisseld, ook die met onze clubgenoten van NWO, die het precies moeilijk hebben om er zelf aan te beginnen . 84 km, en 1750 hoogtemeters snijden hun dan ook de benen af. Gelukkig is Tjess er nog om hen te motiveren. Volgens ons moet hij zijn maten uit betalen om Km vreter te kunnen worden.
Het restaurant wordt op goed geluk gekozen in Bunyola, maar is een toppertje. Lekkere tapas en elk een T-bone van ne kilo behalve 1 met zalm. En achteraf cortado-tjes met sterke drank van 49%; das toch nog iets anders dan enkele glazen Blonte Keite. We gaan goed slapen. Maar eerst onze auto's bevrijden op de parking want naar Spaanse wijze parkeren zijn ze volledig ingesloten en moeten we wachten op een Spanjaard om doorgang te maken.
Nog enkele tips om de mysteries van Dalt Muntanya op te lossen.
Wie slaapt er in kamer 2?tip: Hoe roestiger het dak, hoe natter de kelder !
Wie is de mol?
tip:
Kurt: het Dumoulinke was vreemd en de uitleg warrig; Zijn GPS hing op half 7
Wim: was de enigste die zalm at. In een grill restaurant met één visgerecht !
Peter: gaf in een onbewaakt moment toe 4 maal per week te gaan fitnessen en 6 kg vr vermagerd te zijn
Koen: slaagt er 's avonds in om zo zijn auto te parkeren dat we nadien volledig ingesloten waren. Is hij wel een politieagent waar hij zich voor uitgeeft?
Frank: Verdween 5' uit het beeld tijdens de afdaling; 75 per uur is we erg snel; werd hij geholpen ?
Fred: komt een naamgenoot uit hetzelfde dorp tegen; wel heel erg toevallig
Tijd om af te ronden, maar niet nog zonder de quote van den dag: never change your bike, change your wife
salute, slaap lekker
Donderdag 17 mei 2018
Hallo,
de dagen vliegen voorbij en nog steeds geen wolkje aan de lucht. Letterlijk toch. Vanochtend op het terras ontbeten, nog even en we komen als negers terug, want de weersvoorspellingen blijven goed.
Vandaag zou het sportief een hoogdag moeten worden en stond de koninginnenrit op het podium, ware het niet dat de mol onverbiddelijk toeslaat. Een deur van de auto was niet afgesloten en een platte band nog voor we vertrekken. Wie heeft er niet afgesloten, wie heeft er allemaal een sleutel, wie is 's nacht allemaal opgestaan? Het ene complot na het andere. Enfin, we kiezen uiteindelijk voor de groepspot en zetten richting Soler tot aan de voet van de Puig Major, de hoogste berg van Mallorca. Ttz we hebben het niet kunnen controleren, want hij was afgesloten, wegens militair domein. Hij staat nochtans op de Garmin en alle fietsroutes, maar het lijkt verdacht sterk weer op een mollenstreek: naast de punten voor de bergtrui, waren er ook immers vele euro's te verdienen.
Niet getreurd: Port des Sa Calobra is er ook nog, een wel zeer toeristisch inhammetje, te bereiken via boot of de coll dels Reis: 684 meter hoog, 9 km lang met een gemiddelde van 7% en 1000 haarspeldbochten. Eerst natuurlijk afdalen tot zeeniveau, een kolfje naar de hand van Koen, manoeuvrerend tussen alle auto's en bussen, maar wel de moeite waard qua uitzichten. Onderaan wil je eigenlijk niet zijn want het wordt er overspoeld met grote kuddes toeristen, die van de boten worden af en opgeladen worden en in dikke rijen hun weg drommen naar de baai om de hoek. Toch nog een terrasje gevonden, en iets kleins gegeten dat de meute toeristen hebben over gelaten voor ons.
De terugreis was wat minder, ondertussen al zeer warm. Alle garmins hebben het ondertussen ook laten afweten; het is behekst in Mallorca ! Vooral Kurt geniet van de klim die helemaal op zijn maat blijkt te zijn. De bergprijs gaat naar Wim die heel de klim heeft geleid, onmiddellijk gevolgd door ikke, na een stevige remonte. Peter is derde en Frank en Koen komen samen fluitend over de streep. En Kurt, dat is een ander verhaal. Niet eerste , tweedes of laatste maar ergens ertussen in.
En wie komen we boven tegen op de berg: Reynaert. Nee, niet Dirk maar wel Arlette en haar wederhelft. Heel sympathieke en sportieve mensen; misschien moeten we hen volgende keer uitnodigen. Ha ha !
De wereld is klein, hé ! Daar op de juiste moment op hetzelfde moment op de top passeren, en dan nog de zus van broer Dirk, die niet mee is gegaan. Bizar.
Soler wordt ons volgend tussenstation onderweg naar huis, want de dorst is nu groter dan onze sportambities geworden, hé Kurt.
Moe maar voldaan keren we terug naar het hotel, waar besluiten om ook te eten. De manager zou perfect kunnen meespelen in Allo Allo of Familty towers en ziet ons graag komen. Alle politieke en economische problemen van de wereld worden opgelost aan tafel bij een goed glas wijn, en nog één, en nog één. Over thuis niets dan goed natuurlijk. En ook over onze fietsvrienden die verkleumd zijn achter gebleven in de Vlas bij een opgewarmde Keite ook niet.
Het geheim van kamer 2 is ondertussen nog steeds niet opgelost. En dat van de mol ook nog niet. En bij wie staat er water in de kelder? Veerle en haar dochters zoeken blijkbaar naarstig naar de oplossingen, zo blijkt.
Morgen is er weer een andere dag!
Quote van de dag: Den echte Reynaert is opgestaan ! Muy bene (vrij vertaald: mooie benen).
Buenos noches
Vrijdag 18 mei 2018
Pff, de koers begint te wegen en de beentjes worden zwaar. Een stevig ontbijt moet er ons weer bovenop helpen want iedereen in het peloton heeft het gevoel dat de koers vandaag wel eens in een definitieve plooi kan vallen.
De weergoden zijn ons dan toch niet altijd welgezind, want bewolkt en winderig. Misschien missen onze vrouwen ons en hebben ze het op een akkoordje gegooid met de goden.
Goden of geen goeden, vrouwen of geen vrouwen, we maken er steeds het beste van. Onze Garmins hebben zich terug hersteld van onze zware bergritten. En Kurt duidelijk ook. De eerste 10 km deed onze ploegmakker meerdere Ridleys kreunen. Maar ook in de cols liet hij zich niet onbetuigd; duidelijk een begenadigde dag zoals later in de finale zal blijken. Plots weerklinkt er "chute" over de koersradio. Wim is gevallen over een steen (weer zo'n flauwe mollenstreek). Wat schaafwonden en een gekneusde schouder, maar gelukkig zonder erg. Na 50 km breekt de zon er door en ook de honger: de spaghetti en cola's zijn dan ook welkom. De "cortadootjes" zijn voor 15 km verder in Dirk Reynaerts favoriete terrasje met zicht op zee ! Dirk, je hebt wat gemist; ze hebben het verbouwd, en het is er nu paradijselijk mooi Kurt eet nog vlug een taartje; een voorteken ?
Na nog een verfrissende cola, breekt de koers helemaal open. Kurt zet langzaam aan; Frank en ik hebben het al direct in de smiezen, nu mee zijn of we zien hem niet meer terug. De motards hebben alle moeite om te volgen, want Kurt heeft de gas hendel volledig opengedraaid. De Cannondales maken er een echte ploegentijdrit van; de Ridleys geraken niet georganiseerd en raken hopeloos achter. Kurt vraagt nauwelijks om over te nemen, alsof we dat nog zouden kunnen. Verschroeiend tempo; de asfalt lijkt wel te smelten onder onze bandjes. De meet is in zicht en onder luid gejuich vliegen we over de streep. Onze koersdirecteur wordt gek in de volgauto; eerst een telefoontje naar huis natuurlijk, de vrouwen zijn preuts op ons. de bloemen zijn uiteraard voor hen, de strijdlust is voor Kurt vandaag; de gele petjes voor de Cannondales. Het is binnen !
Eens in het hotel verbroedert het peloton terug bij een pintje (of toch een paar pintjes) onder een lekker avondzonnetje. De strijdbijl wordt begraven, na eerst een hele uitleg over het koersverloop, maar koersinzicht bouw je nu eenmaal op doorheen de jaren. Voor de NWO leden aan het thuisfront: uiteindelijk 200 km met 2030 hoogtemeters in NWO truitje. Schrijf ze dus maar op !
Douche en klaar voor een 7-gangen menu, want we kunnen allen een beer op, Kurt misschien zelfs 2. Op een sfeervol pleintje, onder de verlichte platanen, verorberen we de tapas, olijfjes en een goed stuk Agnes. Tevreden keren we terug naar ons bedje, waar we niet veel meer nodig hebben : sommigen dromen van de overwinning, sommigen likken hun wonden, en in kamer 2 ...
De mol en de rosse zijn ondertussen nog niet gevonden, maar niet getreurd, morgen is er nog een dag !
quote van de dag: Cannondale zijn, is plezant
Salute
Zaterdag 19 mei 2018
De nacht verliep zonder problemen en ook Wim heeft het overleefd. In kamer twee werd hij blijkbaar goed verzorgd.
We worden verwend met alweer een mooie dag. Het gewent gelukkig niet.
Nog één keer profiteren voor we terugkeren naar Oostende. Frank heeft alvast een een vlakke rit uit zijn Garmin hoed getoverd. Vlak is natuurlijk relatief hier maar toch maar 800 hoogtemeters op onze teller op 72 km die we uiteindelijk zullen rijden. Om het af te leren.
Fijne smalle baantjes langs kleine dorpjes en heel mooie panorama's. Eventjes strada bianchi en MTB parkoers, maar dat is goed voor de anekdotes. Een cortado onderweg mag niet ontbreken, en halverwege in Inca een ensalada: hola, ze beginnen gezond te leven. Dames, jullie gaan verschieten als jullie je afgetrainde heren terug zien: gebronsd en strak; gespierd waren ze al.
De rest van de avond is ook routine: aperitiefje op het zonneterras, valiesje maken, douche (Frank kruipt zelfs in bad), en op naar Alaro om ons nog eens te goed te doen aan de Spaanse keuken. Peter heeft een vlucht vanavond al en neemt voortijdig afscheid van zijn ploeggenoten.
laatste gezondheidsbulletin:
Wim: gedeukt maar alles werkt nog prima, garandeert hij ons
Frank: pinkske nog altijd krom; maar nu wel proper gewassen in zijn badje.
Kurt: we zien zien zijn six pack weer.
Koen: gezond als een vis; slaapt nu bijna geruisloos
Peter: Welshmen never die
het mysterie van kamer 2 is opgelost. Dat van de mol gaan we wellicht nooit weten, maar misschien is het een vos en eindigt zijn naam op Reynaert; de volgende keer pakken we hem beter mee, om een oogje op hem te letten. Het geheim van de "natte kelders" is gecensureerd. De quote van de dag " Kom bij den boempa zitten" ook !
quote van de dag: ik zie mijn vrouw toch zo graag (alleen weten we niet meer wie dat zei).
Hopelijk hebben jullie nog wat goed weer in Oostende voor ons opgespaard. Wij kijken alvast naar jullie uit. En weer lekker fietsen met de NWO natuurlijk!
hasta la vista
