Het dagboek van de Bike Boys

Donderdag 8 mei - Bike Boys Dag 4 – Van barbecuebeesten tot berggeiten

Na drie dagen trappen, zweten en zuchten, kregen we gisteravond eindelijk waar we recht op hadden: een barbecue van goddelijke proporties, met dank aan de culinaire tandem Tjess en Peter. Alles wat op een rooster kon liggen, lag er. Van worst tot côte à l’os, van saté tot scampi – zelfs Dirk "Kieskeurig" en Peter "Nee dank je" likten hun vingers af. De sausjes waren zo lekker dat sommigen overwegen ze morgen als aftershave te gebruiken.

De ochtend start zoals het hoort in Mallorca: met een zacht zonnetje en een zonnebad om het ontbijt rustig te laten zakken. De trainingsagenda wordt erbij gehaald en na wat tactisch overleg (lees: collectief zuchten) besluiten we dat de intervaltraining morgenvroeg de pineut is. Vandaag kiezen we voor een lange duurtraining – Komoot dacht aan 100 km, maar onze Garmin, een streng Zwitsers heerschap, eist 110. En Garmin krijgt wat Garmin wil.

De rit: 110 km, 700 hoogtemeters, een strak tempo van gemiddeld 26 km/u. Niemand haalt ons in. Niemand. We voelen ons even Tadej, Wout en Remco tegelijk – tot we ingehaald worden door een vrouw van 65 op een e-bike met bloemenmand. Maar goed, tellen we niet mee. We zijn niet hier voor het ego, we zijn hier voor de beentjes.

En die beentjes doen het goed. Op vlakke stukken denken we dat we klimmen, en op klimmen wordt er gespurt alsof de bolletjestrui uitgedeeld wordt aan de finish. De concurrentie binnen de groep is vriendelijk, maar genadeloos. Zelfs de fietsbellen klinken vandaag competitief.

Na 50 km een cortado, recht uit het Tadej-handboek. En bij 80 km? Een burger en een fris pintje – ook recht uit het handboek, maar dan van de 50-plussende wielertoerist. Geen gelletjes of sportrepen vandaag, gewoon vlees en bier. Oergezond.

Terug thuis wacht het traditionele ijsbad in het zwembad. Een marteling die volgens sommigen de spieren helpt, maar volgens anderen vooral goed is voor de stemhoogte. De rennersbandjes worden driftig weggewerkt met zonnecrème, scrub en hoop. Het sixpack – of in sommige gevallen het familypack – krijgt wat extra zon in de hoop op miraculeuze definitie voor het avondeten.

Vanavond schuiven we aan in Restaurante Cantonet, een Italiaan waar de pasta net zo soepel vloeit als onze kuiten vandaag. Of toch voorlopig. Want morgen is het weer koers.

🏁 De Grote Pronkstukronde van Mallorca – Etappe 2 🚴‍♂️🍗🍹

Pollenca by night. Wat begon als een onschuldig autotripje naar een restaurant 2 km verderop, veranderde al snel in de Miami F1 Grand Prix. In de hoofdrol: een Nissan bus van formaat vrachtwagen, zes copiloten met tegenstrijdige meningen en een chauffeur met stalen zenuwen (ikzelf, jawel). Pollenca bleek één groot doolhof van eenrichtingsstraten, haakse bochten en trottoirs die eerder leken op messen dan op voetpaden. Het zweet stond in m’n handen, de copiloten riepen: “Nog dichter, nog dichter!” – alsof ze hun steak al roken vanop het dashboard.

Na een slalomparcours eindigden we — zonder lakschade! — op 1 kilometer van het restaurant. Dicht genoeg, vond ik. Mijn beloning: één gin tonic. De rest verdween mysterieus in de glazen van de copiloten. Maar de maaltijd maakte alles goed: vlees, wijn, sfeer… én de koelkast thuis was eindelijk koud genoeg voor een Fanta. La dolce vita.

Dag 2. Regen. Geen twijfel mogelijk: deze keer rijd ik alleen voor de stokbroden, voor de eerste slok koffie en de eerste scheut ochtendklap. Tijdens het ontbijt draait het gesprek al snel rond onze pronkstukken — en dan hebben we het niét over fietsen. De toeristische kledij komt onder de loep: broeken die te klein zijn, of te groot, of net spannend op de verkeerde plaatsen.

Peter had een windvestje besteld dat vermoedelijk bedoeld is voor een kind van 10, tenzij het voor zijn pronkstuk thuis was – dat kon hij niet helemaal duidelijk maken. Frank redt mijn situatie met een large broek die eindelijk lucht geeft aan mijn dijen én mijn waardigheid. Dirk kijkt jaloers toe: zijn medium blijkt plots ook aan de strakke kant, al verdenken we hem ervan dat hij vooral aan zijn pronkstuk in België zat te denken — z’n zadel zakt inmiddels spontaan vijf centimeter per kilometer.

De rit zelf? Magnifiek. Mallorca blijft verrassen, vooral met Frank als routekoning. Hij toverde opnieuw onbekende wegeltjes tevoorschijn die zelfs Google Maps niet kent. De klimmetjes verteerden we met het nodige gezucht, maar de afdaling van Sineu naar Llubí was pure poëzie op wielen: 7 kilometer aan 45 km/u, wind mee, zon op het hoofd. Iedereen gelukkig — behalve Kurt, die met zijn pk’s anders de koning van het dal is, maar vandaag eerder een brommer zonder brandstof leek. Sterkte, my brother in crime.

Lunch onder de kerktoren van Sineu. Er werd sangria geserveerd, en een lokale kip verloor het leven, samen met zijn broer – het was lekker, dat wel.

83 km, 600 hoogtemeters, gemiddeld 26,5 km/u. Niet slecht voor een groep waar de gemiddelde leeftijd steeds dichter bij de pensioenleeftijd schuift dan we willen toegeven.

Avondprogramma? Geen barbecue — het weer was tegen. Maar een gin tonic was er nog wél. De sfeer top, de benen moe, en Dirk die plots héél vriendelijk werd tegen iedereen. Z’n zadel moest opnieuw omhoog, maar zijn status… die blijft ergens tussen medium en mysterieus zweven.

Morgen nieuwe ronde, nieuwe broeken. En hopelijk geen kippen meer op het menu.

🚴‍♂️ Bike Boys Mallorca Briefing – Geen weg terug!

Beste heren der versnellingen, kettingolie en ochtendhumeuren,

De laatste briefing is een feit. Geen smoesjes meer, geen twijfels, geen ontsnappen: op maandag 5 mei vertrekken zeven dappere Bike Boys naar het zonnige Mallorca! De achtste, onze kameraad Kurt, haakt helaas af wegens een combinatie van werk, familie en een licht geval van opa-overbelasting. Hij blijft achter met zijn keukentrap, zijn agenda en zijn onsterfelijke spijt.

Zondagavond 4 mei nemen we nog stijlvol afscheid van onze dames met een gezellig etentje in Bistro De Baron. Een laatste kans om onze stemmen te oefenen, want daarna volgt een week van zuchten, puffen en op de tanden bijten… met stijl.

Maandagmorgen 5 mei: zoals de traditie het wil, doet Taxi Fred zijn jaarlijkse ophaalronde. Eerst Tjess, dan Wim, vervolgens Dirk. Koen en Frank hebben gekozen voor een vroege ochtendwandeling met valies op sleeptouw. (Laat ons hopen dat Fred zich alsnog laat overhalen om ook deze bagage van zweethelden mee te nemen.)

Vlucht vanuit Oostende om 06.50 uur, dus afspraak om 05.00 uur aan de luchthaven. Check-in, douanecontrole, koffie, croissantje, obligate toiletfoto. Om 09.35 uur landen we in Palma, waar — jawel — opnieuw Taxi Fred paraat staat met een busje zó ruim dat zelfs Koen, Frank én Peter (vers ingevlogen uit Engeland met een lichte geur van gin tonic) erin passen.

De bus rolt richting Pollenca, waar we veel te vroeg arriveren om ons verblijf te betreden. Geen nood: dat betekent aperitief! Voor de lunch hebben culinaire gidsen Dirk en Wim enkele adresjes achter de hand — keuze te over, en de discussie zal ongetwijfeld democratisch verlopen. (Of niet.)

Ondertussen:

• Koen regelt als materiaalmeester met militaire precisie de fietsenlevering.

• Frank is op jacht naar de geheime toegangscode van ons onderkomen.

• Iedereen kijkt bedenkelijk naar de koelkast die leeg is, de dorst die groot is en de planning die ambitieus is.

Als alles meevalt: bagage dumpen, huis verkennen, inkopen doen, en dan... een eerste ritje!
Een kalm opwarmertje van 36 km met 440 hoogtemeters, langs Pollenca, Alcudia en terug — de ideale manier om je zadelpijn voor te bereiden en je excuses voor later in de week alvast klaar te stomen.

Diner 's avonds? Laat je verrassen door Dirk & Wim's gastrokompas. Of het nu tapas, paella of verrassend frietkot wordt: het wordt heerlijk. En als kers op de taart: Fred neemt vanaf dag twee de pen over en verzorgt de verslagen. De waarheid, niets dan de waarheid... of tenminste: een versie ervan.

Laat het avontuur beginnen.
Vamos Bike Boys!