dinsdag 18 mei

Het is inderdaad vroeg. Taxi Koen (eh Veerle) pikt ons om 04.00 op. Zelfs de vogels zijn nog niet wakker !

Het voelt raar aan om terug op een vliegtuig te stappen. Niet helemaal vol, en een 20tal stappen uit in Mallorca en de rest gaat naar Ibiza. Ook de luchthaven in Mallorca ligt er verlaten bij: slechts 1 bagageband en onze valiezen draaien er al rond. Niet getreurd, het weer is al veel beter dan in België: aanvankelijk wat bewolkt maar na 2 uur niets dan zon, en bijgevolg zullen onze koersbandjes op armen en benen er snel weer zijn.

We hebben de indruk dat de mol is thuis gebleven, maar dat we nu met een cobra opgescheept zitten. Een rol die Frank op het lijf blijkt geschreven te zijn.

Auto en fietsen ophalen, en dan helemaal dubbel gevouwen in onze Peugeot naar het hotel. Voor Koen kan het niet snel genoeg gaan, met een veiligheidsgordel in zijn achterste en Frank op zijn schoot.

Wederom mooi hotel en vooral de honeymoon suite van Frank en Koen biedt opportuniteiten. Veerle en Sabine, er zit toch een speciaal kantje aan jullie venten.

Het eerste tochtje van 60 km is een voorproefje van de strade  bianchi morgen in de Giro: golvend, mooi panorama, idyllische dorpjes en halverwege een lekker koud pintje. Geen platte banden, maar onze coureurs bandjes op armen en benen wel.

Wim heeft een restaurantje in Sinaï uitgepikt, waar we ons te goed doen aan de Spaanse kost. De belevenissen van de Bike Boys worden opgerakeld. Te lang om na te vertellen maar Frank heeft ook hele goede kwaliteiten en heeft een prachtige website in elkaar gestoken. Alle supporters daarheen ! 

Volgende jaar ons 10 jarig jubileum al; hopelijk zijn we dan weer voltallig.

S’avonds afgesloten met kaarten waar King Frank, of beter onze cobra, ons heeft afgedroogd, of beter ons erin heeft geluisd. Ha ha, hij heeft ook zo zijn mindere kanten.

Koen en Frank trekken zich terug in suite om ‘Eurosong te kijken ‘ ?!

Tot morgen, want mijn bidon is ook volledig leeg.

Donderdag 20 mei 

We schrijven donderdag. De wind is nagenoeg weg gebleven en de zon schijnt door de palmbomen op onze ontbijttafel. De benen voelen wat zwaar aan, dus vandaag gaat het een rustig ritje worden, hebben ze mij beloofd. Wim gaat het wel heel rustig oppakken. Hij heeft zijn vrouwtje beloofd zijn nieuwe heup vandaag een echte rustdag te geven. Wat zij niet weet is dat hij heeft afgesproken met Julia, onze mooie gastvrouw. Koen en Frank wisselen meteen gedachten uit, en zullen morgen en overmorgen hun rustdag nemen.

Zullen we beginnen met het fietsverslag, want dat is totaal ongecensureerd. Geen Strade Bianchi vandaag maar toch slaagt Frank erin lek te rijden. Gelukkig zijn Koen en ik er om hem te helpen, al denkt Frank er wellicht anders over: hij heeft met een bubbel in zijn achterband  bijna 100 km en 1000 hm gereden. Alles begint zeer te doen ondertussen. Enfin het landschap was prachtig en het gezelschap ook. Het eerste wedstrijden halen we amper 22 km/uur, maar nadien gaat het rapper om met een moyenne van 25 te eindigen.

Nu Wim. We laten hem zelf aan het woord: eh.......mmm.....yes........ooooh Julia. De rest laten we maar beter weg. Morgen komt Koen aan de beurt.

Na de douche een pintje op de markt, waar we getuige zijn van de aankomst van een lokale wielerwedstrijd. Heerlijk de volgende generatie aan het werk te zien of is het al de daaropvolgende. Vele mooie fietsen, weinig schijfremmen. Ondertussen wordt nauw gezet de avond kilometers van de NWO gecontroleerd op Strava, want gratis kilometers worden niet getolereerd.

Ons restaurant ligt vanavond opnieuw in Sineu: een romantische windmolen die verlicht schril afsteekt tegen de donkere hemel, een binnenkoer met allemaal dikke zware ronde tafels en stoelen die niemand van ons opgetild kreeg, een volière met tientallen parkieten en ander pluimvee én een papegaai  die zijn bek niet kon houden. Lekker gegeten. Ondertussen de actuele politiek besproken, de klopjacht op Jürgen en de landstitel van Club ondanks de comeback van Anderlecht.

We hebben de raad van Filip Gouwy niet opgevolgd want bij het eerste kaartspel Kingen hebben we het weer aan onze rekker. Maar Cobra: geluk int spel is geen...We gooien het over een andere boeg en wagen ons aan Manillen. De uitslag verklappen we niet, want anders wordt het verslag te saai.

Morgen de koninginnerit, maar ik heb een voorgevoel dat sommigen een hoek willen afslaan. Waarschijnlijk om eerder terug bij Julia te zijn. En Wim die zwijgt in alle talen...

Buenas noches !

Zaterdag 23 mei

Onze beentjes worden precies elke dag korter, maar als we kijken naar de weerberichten van Oostende, kunnen we maar beter profiteren van het betere weer hier. Bovendien wil natuurlijk niemand voor elkaar onderdoen. Het ontbijt hier geraken we gelukkig nooit beu en het gaat weer hoognodig zijn. Er blijft immers opnieuw veel wind ondanks de aangename temperatuur en er staan weer 80 km op het menu met ruim 1000 hm.

Het doel is de Ermita de Betlem, een oud klooster in het oosten. Vooral Koen heeft zware benen en 4 kilo’s teveel aan bagage volgens hem. De eerste 10 km zijn prachtig, maar dan gaat het steeds meer bergop en heeft de wind vrij spel. Koen laat zich niet kennen en het doel wordt bereikt. Best mooi kerkje waar Frank een kaarsje opsteekt voor ons allemaal. Alleszins heeft Koen zijn benen terug gevonden of werden Frank’s gebeden aanhoord, want er komt weer klank uit de karkas van Miami Vice. Eerst de batterijen vullen met pasta’s in Arta en dan nog 30 km terug. Maximale snelheid van 70.8 genoteerd : jawel Koen hoor. Het is nog veel te vroeg voor zijn pensioen! Hij heeft alleszins goede voornemens voor volgende jaar genomen, met een streefgewicht van 80 kg ! De anderen zijn gewaarschuwd. Frank kwam onderweg nog oog in oog met een andere kobra die de weg overstak vlak voor onze wielen: een slangetje van bijna 1 meter en aalvlug zoals onze eigenste  Kobra: hij was zelfs te snel was om op camera vast te leggen. 

Eigenlijk zijn we ver voor op koersschema en dus veel te vroeg terug thuis. Tijd voor het gebruikelijke koude pintje aan het zwembad en de aankomst van de Giro. Ons PLF formulier is ondertussen ook al ingevuld: we zijn braaf geweest, hebben mooie coureur bandjes, stevige kuiten en een super VO2 waar de rest van de NWO straks hun tanden zullen op stuk bijten. Wie gaat ons in België tegenhouden?

De tijd is hier voorbij gevlogen! Het is al verdorie onze laatste avond en die sluiten we hier af in Maria de la Salud in een lokaal restaurantje op het marktpleintje. De ondertussen klassiek geworden aperitief gin ton, gevolgd door een lekkere paella. Alle wereldproblemen worden nog eens besproken én opgelost. Tenslotte onze laatste kans om Frank te slim af te zijn bij het kaarten, maar helaas een oude vos verliest niet zijn streken, maar wij wel ons geld.

Voldaan kruipen we weer ons bed.

Zondag 23 mei 2021

De laatste dag alweer. We kunnen het niet laten. Aangezien de vlucht maar vanavond is, breien we er nog een verlengstukje van 50 km aan. Kwestie van het niet af te leren en ons hoog vormpeil langer aan te houden.

Maar dat is buiten het weer gerekend: vannacht heeft het geregend en er is een felle wind opgestoken. Zelfs de palmbomen staan krom onder de vlagen. Uitslapen, lazy breakfast, krantje lezen, badje,...Zalig...

Maar dat is buiten de Bike Boys gerekend: zoals bij de NWO zal niemand ons tegenhouden. Eerst onze koffers pakken en afrekenen want de kamers moeten om 12 uur ontruimd zijn. Dan de fiets op en een laatste keer genieten van de prachtige natuur.  Onze volharding werd beloond met in mijn ogen veruit de mooiste rit : allemaal kleine wegeltjes, geen verkeer, mooie landschappen en aangename korte klimmetjes. Laatste cortado, laatste hapje in Maria de la Salud, douche aan het zwembad en afscheid nemen van Julia! 

Een kleine eindevaluatie is nodig: het weer en de omgeving waren perfect. De wind had wat minder mogen waaien, maar we zijn niet van het eiland weggewaaid. Het hotel en de gastvrouw waren perfect. Toplocatie, de restaurants ideaal dichtbij, een goede prijs/kwaliteit.

Het gezelschap perfect, maar de afwezige Bike Boys werden wel gemist. Volgend jaar ons jubileum en hopelijk zijn we dan weer voltallig. 

Voor de NWO: 490 km, 5700 hm, en een moyenne van 25km/u. Wie noteert er ?

Dit is weer het einde. Straks de fietsen en de auto omruilen voor het vliegtuig.

Rest me nog een laatste woordje van dank aan onze webmaster die onze avonturen en verhalen prachtig gebundeld heeft op deze website. Sec, mol, kobra of schurk, ... we zouden hem niet willen missen! Peter, Kurt en Dirk, we hebben jullie gemist! Aan de rest van de NWO: ook jullie hebben we gemist, of toch een beetje. Tot aan de Vlas!

Hasta la vista!