Dinsdag 17 mei 2022

Dinsdag ochtend 4 uur. Oostende ligt er verlaten bij. Het Mercedes busje pikt ons één voor één op. Dirk als laatste, pico bello as usual. Op de luchthaven komen we airhostess Tamara tegen. Jammer genoeg verkiest ze Alacante boven Mallorca. Het zal wel aan de piloot gelegen hebben. Bewolkt in Oostende, stralend in Mallorca : the bike boys zijn voor het geluk geboren. 

Een Toyota caddy met 9 plaatsen: Peter en Tamara konden er nog vlot bij.

Wim was de chauffeur en moest duidelijk nog wat aanpassen aan de Spaanse wegen; gelukkig weet hij ondertussen de handrem staan en eindigen we met slechts een doef en zonder deuk. Het hotel is dik in orde; mooie ruime kamers, alles tiptop en modern. Welness, sauna, stoomcabine: Koen gaat hier tot rust komen. Eerst een hap eten in een restaurant waar we nooit zouden gaan eten volgens Dirk , maar 12 euro voor buffet en drank a volonté schept veel financiële mogelijkheden voor de rest van ons verblijf.

Fietsen ter plekke geleverd en goed gekeurd; in het hotel zelfs een werkbank en douche voor de fiets.

En dan het eerste ritje tegen beter weten in: het is smoorheet, 37,6°  en nauwelijks wind. Terrasjes ook niet direct in de buurt want anders zaten we na 10 km er al op. Na 37 km zwoegen komt het er toch van, en vergezelt Koen in de volgwagen ons voor een verkwikkende cola. We zijn ondertussen 17 uur gepasseerd en de temperatuur wordt meer “Belgisch “ , ttz 28- 30. We vatten weer moed en komen terug in ons gebruikelijke tempo van 35 - 40 km/ uur, tenminste bergaf. De aperitief nemen we alvast in Maria St Salud, onze verblijf van vorig jaar. 

Nu snel een douche en dan een restaurantje meepikken. We zijn goed begonnen !

Gedane route= https://www.komoot.com/nl-nl/tour/815721663 

• 03:00 u - 71,2 km - 23,8 km/h - 690 m

Donderdag 19 mei 

Gisterenavond was weer top. We zochten het restaurantje op in Llubi met de prachtige naam S’acústicafé. We hadden er vorig onze Nederlandse vriendin Maaike meegenomen, maar toen in corona omstandigheden. Nu is ze hoogzwanger en ze alleen maar een berg afrollen, naar eigen zegge. Geen maskers meer of strikte regeltjes, maar Spaanse losbandige levensstijl. Overheerlijke tapas overgoten met een Bombay gin tonic. Frank werd nadien beloond voor zijn sportieve prestaties vandaag met een dubbele portie cordon bleu. De chef had zeker gezien dat zijn broek al wat losser kwam te zitten. Alleen zijn groentjes opeten, Sabine, dat blijft een probleem! Terwijl de 4 anderen het laatste Iberisch varken op het eiland verorberden, had ik me gewaagd aan een zeebaars, die me met zielige ogen aankeek vol heimwee naar de middellandse zee. Wijntje, koffietje of theetje niets ontbrak aan dit festijn. Ondertussen hebben we het probleem van het containerpark aan Dirk zijn voordeur opgelost (alleen maar stilletjes tijdens de avonduren en nacht lossen , en groenafval is ook geen probleem voor hem, want maakt geen lawaai ) en bevelen we alle mensen met een betonnen voortuintje een spoortje groen aan zoals bij Frank. En oh ja Sabine, hij gaat een tweedehands winkel in gsm’s, laptops en computers opstarten in jullie garage. Openingsdag is zondag 19 juni.

De terugweg verloopt zonder accidenten met Wim als ervaren chauffeur. Zelfs de lokale katten zijn er gerust op straat. We kijken alweer uit naar morgen, maar best eerst effe slapen. Of snurken!

Het ontbijt hoeft geen uitleg meer, fantastico. Gisteren was het een blauwe dag, vandaag worden het weer de rode truitje. Een snipperdag trouwens met maar 84 km. Tis te zeggen, de mannen hebben zin om te koersen en het regent demarrages, vooral in de tweede helft. Gelukkig moeten de mannen ook af en toe drinken want bij 34 graden koken onze bedons. We eten halverwege in Sineu onder de kerktoren en een ijsje in Muro. Prachtige rit weer overigens van parcours tekenaar Frank. Alleen had hij er stiekem een gravelstukje in verstopt tot frustratie van Dirk. Lekkere koude pint, zwembad, dit verslagje verzinnen en het thuisfront bellen. 

Nog even vermelden dat Frank deze middag al zijn groentjes heeft opgegeten, Dirk zijn tweede jeugd heeft terug gevonden, Wim klimmersbenen begint te krijgen, Kurt al meer en meer op zijn broer begint te lijken. En ik ben Bob vanavond ha ha. 

Gedane route= https://www.komoot.com/nl-nl/tour/815721658 

• 03:27 - 84,0 km - 24,4 km/h - 760 m

Zaterdag 21 mei

Gisterenavond werd een zware avond, van het ene feest naar het andere, veel drank en vers fruit én we werden allemaal wakker met een bike  boys tatoe.

Het begon allemaal in Petra: restaurantje Can Salom. Een uitnodigend fiets kunstwerk aan de ingang, idyllisch tuintje van Eden, geurkaarsen die ons bedwelmden, een vriendelijke jonge dame die ons bediende. Ze had een mooie fiets tattoo. Natalie werd even ingelicht, en direct akkoord. Voilà, Dirk zijn eerste tattoo. Na de weer veel te straffe gin tonic, Koen en Frank overslag: buik respectievelijk rug. Ondertussen warmde een blues bandje zich op met  een bassist met lange grijze haren en weelderige baard, helemaal in trance. Jesus christus figuur achter de drum, en nog een kerel met elektrische gitaar. Schitterend schouwspel. Nu moet enkel Peter nog overslag: hij kan hem misschien door Amanda laten zetten, bv achter op je kuit; daar heeft niemand er nog een. Die van Kurt staat op een heel aparte plek: soms lijkt ie in een gewone fiets, soms verandert hij in een tandem, mmm, heel bijzonder.

Terug naar het hotel was heel een hele toer, want Frank beweerde dat als je altijd rechts afdraaide, je er ook altijd zou komen. Cobra toch, teveel blues in je drankje.

In het hotel het volgende rare feestje, een trouwfeest. Alleen was niet duidelijk wie met wie trouwde en liepen de leeftijden erg uit elkaar. Omerta. Wij zijn braaf geweest en zijn tegen 1 uur gaan slapen, Wim met een tattoo op zijn linker bil, en dat deed blijkbaar zeer.

Magnifiek ontbijt. Complimenten voor het hotel. Topservice, supervriendelijk personeel. Een aanrader.

Nog een klein fietstochtje, maar iedereen waant zich nu nog meer coureur met onze tatoeage, pff het wordt weer afzien. Kurt is weer van de partij en het parcours is op zijn maat gemeten, licht golvend, kortom voor de grote motoren. Tientallen kilometers dat we nagenoeg niet onder de 40 gaan. Bijtanken in Portocristo, waar de strijdbijl effe werd begraven. We zijn in 2 kleuren opgedeeld: de roden (de “Vanaudenkerkes”) versus de blauwen (de elite). Ploegentaktiek wordt volop uitgespeeld onderweg, maar uiteindelijk zijn we allemaal bike boys en sportieve vrienden en gunnen we elkaar de bloemen/meisjes. Ruim 93 km, 778 hm  aan 26,5 km/u en een maximum temperatuur van 40,3 graden asjeblieft 

Vandaag is alles laatste: biertje bij het zwembad, gin tonic, lekker eten.

Leven is zalig!

Gedane route=